WEEMOEDT & PONS

'Ik heb nooit bekend willen worden', zei Weemoedt ooit in een interview. 'Een geheim blijven heeft me altijd aantrekkelijker geleken'. En sommige dingen heeft Lévi redelijk goed geheim kunnen houden, zoals zijn muzikale activiteiten, die toch altijd, zijn leven lang, een rol hebben gespeeld . Bekend is dat hij jarenlang optrad met Hans Dorrestijn en dat de beide zonnetjes ook samen zongen, als duo . Zingen en gitaar spelen deed Lévi ook met mede-Vlaardinger Fred Piek, zanger van de wereldberoemde Folkgroep Fungus en een man met een prachtige balladestem. En dan is er nog het illustere duo waarover Weemoedt schrijft in zijn verhaal TROUBADOURS MET DE TREIN:

…..Het zal nooit de annalen halen van de Nederlandse Kunstgeschiedenis van de twintigste eeuw, maar eind jaren tachtig vormde ik de helft van het duo 'Weemoedt & Pons', twee geestelijk niet geheel tot wasdom gekomen mannen die zonder veel geloof in eigen kunnen rondtrokken, gitaar aan de hand, de vele theatertjes langs de ons culturele landje rijk is. We hadden een heuse, weinig gebelde manager, der bestonden actiefoto's van ons in concert, en als het theater dat wilde was er een kleine affiche in de kleuren circusgroen en circusgeel als promo. Boven een shot van het zingende en spelende tweetal stond in fluorescerende letters:

O, bid voor ons, brand kaarsen, want
we zingen liedjes door het land.
We zitten in de showbizz:
miserere nobis!.......


En zo gaat het verhaal verder, waarbij Weemoedt en passant wel een paar hoogtepunten vermeldt, een optreden voor 2500 man in muziektempel Vredenburg, nog wat eclatante successen, maar toch vooral de nadruk legt op de zeperds die de twee zingende en spelende helden voor hun kiezen krijgen. Want Weemoedt blijft Weemoedt en tegenslagen blijven voor hem interessanter dan de roerloze vijver van het geluk.

Het verhaal is in elk geval duidelijk als het gaat om de vraag wie de grote voorbeelden zijn van Weemoedt & Pons. Welke idolen zij hebben. Dat zijn in de eerste plaats de Everly Brothers, Don en Phil, en verder die anoniem gebleven middeleeuwse rondtrekkende liedjesmakers, het zingende en drinkende uitschot dat door de geschiedenis is samengeveegd onder de naam vaganten. In zijn verhaal noemt Weemoedt hen: 'Literaire paria's, aan lager wal geraakte geestelijken, clerici, landlopers met een mondjevol Latijn, eeuwige studenten aan de Vrije Universiteit van de Buitenlucht. Zwervers, verliefd en verdwaald, altijd dorstig maar nooit te beroerd om de rottigheid en de schijnheiligheid van hun geldgeile en machtsbeluste tijdgenoten aan te vallen of belachelijk te maken….'

Ook duidelijk is het verhaal over wat de twee met hun programmaatje willen: 'een literaire avond zonder de spreekwoordelijke verveling'. En dat is precies wat ze doen, al meer dan vijfentwintig jaar inmiddels, Lévi Weemoedt en Cornelis Pons, een man die Lévi nogal eens wil voorstellen als 'mijn muzikale en psychiatrische begeleider'. Dat zorgt een enkele keer voor de nodige verwarring. Toen Weemoedt & Pons, ondersteund door hun oude vriendin Brigitte Kaandorp een optreden verzorgden bij de presentatie van de bundel met Verzamelde Gedichten, was ook een verslaggever van de HP aanwezig. In zijn stukje schreef hij: 'Het gaat goed met Weemoedt, want hij komt weer buiten. De bundel presenteerde hij onlangs met zijn psychiater, waarbij patiënt en dokter beiden lang niet gek de gitaar hanteerden bij een muzikaal ondersteunde declamatie van zijn werk…'